Eerste volledige weekje in Oruro ...

kWil dit verslag niet met een cliché beginnen , maar toch ,ook hier gaan de dagen hier ' open en toe ' ....
Zoals ik in mijn vorige verslag schreef was ik vorige zondag heel vroeg wakker ( 6u ) na een redelijk kort nachtje .. In pyama aan de ontbijttafel om nadien een ' doucheke' te nemen .. Altijd zo gezellig met z'n allen aan tafel ... kletsen en lachen .Ik genietend , van dit voor mij toch wel iets anders gezinsleven ...
" Puraté a ducharte ! " zegt Monica me uiteindelijk :-) ( ga nu vlug douchen ;) ) want ja , er stond een heel leuke gebeurtenis op de agenda vandaag : we waren namelijk uitgenodigd op een trouwfeest .. jaja , trouwen kan hier blijkbaar ook op een zondag ...
De misviering in de evangelische kerk " Villa Esperanza " was om 13u30 gepland maar Monica wou graag voordien nog even met mij over de ' markt' wandelen . Op zondag is die markt hier , mercado Young , veel uitgebreider dan op een normale weekdag . Een hoop straten rond de normale markt zijn dan gevuld met kraampjes met nieuwe maar vooral tweedehandsgoederen: kleren , schoenen , keukengereedschap, speelgoed ... echt ' de todo' ( vanalles) dat vanuit de USA en ook Chili hier terechtkomt ..Recyclage..hergebruik .. Zeker en vast goed voor onze aardbol en voor de meeste mensen hier een ' goedkope' manier om kwalitatief kleding en materiaal aan te schaffen . Je kan hier voor een minimum aan bolivianos een hele nieuwe ( tweedehandse) outfit kopen ... zoals ze bij ons zeggen : ' voor een appel en een ei ' .

Maar , om verder te vertellen : ik heb me vlug gedoucht . Had me niet echt voorzien qua kledij op een trouwfeest ...maar gewoon ' casual kleding' zou ook wel goed zijn ... Het allerbelangrijkste is je ' aanwezigheid ' toch ?
Uiteraard 'slenteren' we over de markt , met mondmasker en gewapend met alcoholgel ...
Ineens staat er iemand voor mijn neus ... op het eerste moment herken ik haar bijna niet .. want met 2 ( ! ) mondmaskers , een zonnebril en een hoed ....
Maar het was Karina , één van mijn beste maatjes die vroeger ook in het kindertehuis Amigo Negro José heeft gewerkt ...Wat een emotie .. we vergaten even de 1,5 meter afstand ... lo siento .. en gaven elkaar toch maar een hele dikke knuffel ...
Na een kort babbeltje , was het voor mij en Monica toch wel tijd om naar de kerk te wandelen waar de huwelijksviering van Miguel en Wendy zou plaatsvinden . Miguel is een maatje waarmee ik één van mijn eerste verblijven in Oruro in 2012 alle stoelen en tafels en houtwerk geschuurd en gevernist heb op CEPA ( = Centro de Ecologia y Pueblos Andinos ) een instelling opgericht door oa familielid Pauwels Gilbert en die al meer dan 25 jaar de rechten van de inheemse volkeren van Bolivia verdedigt en die zich ook toelegt op ecologische en milieubescherming .
Toen was Miguel nog een jong ' broekventje en harde werker , maar nu een knappe mooie jongeman van 31 jaar. Monica en ik waren goed op tijd in de kerk en konden zodoende nog een groot deel van de voorbereidingen volgen .. maar 13u30 werd 14u .. en 14 u werd 14u30 .... ' hora boliviana' .. dwz ... hier begint raar of zelden een activiteit stipt op tijd ..:-)))
Intussen was Miguel al wel toegekomen aan de kerk ...en heeeeeel blij verrast mij te zien ... want hij wist dus helemaal niet dat ik zou komen :-))))
Toch weer mooi om deze gebeurtenis te mogen meemaken ... Een stralend koppeltje ... De viering verloopt iets anders dan bij onze katholieke kerk , maar fundamenteel is het wel vergelijkbaar .
Intussen waren Jhonny en Katrine ook toegekomen aan de kerk , en na de viering werden we allemaal verwachte in feestzaal ' Los Portales ' om te feesten .Op een trouwfeest van de evangelische kerk wordt er blijkbaar geen alcohol gedronken ...enkel frisdranken en ' bocaditos' ( popcorn en andere knabbeltjes )op de tafels . Het orkest speelde ook een eigen ' religieus getint repertoire ' . Samen met mijn familie zochten we een plaats aan een tafel .. en genieten we van alle gebeurtenissen : openingsdans , toespraken van mama en papa enz ...
Maar intussen begon bij mij de vermoeidheid danig toe te slaan ..en na de maaltijd ( een schotel met llamavlees , groenten , aardappelen en rijst ) besluiten we dan toch wel huiswaarts te keren .. waar ik om 21uur doodmoe mijn bed induik.
Op maandag werd ik verwacht in het kindertehuis Amigo Negro José. Wat een raar gevoel was me dat : toekomen in het kindertehuis ....zonder kinderen . Omwille van corona zijn er sinds vorig jaar maart ( 2020) geen kinderen ...Verboden door de overheid ... Maar uiteraard blijven de noden van de kinderen die normaal worden opgevangen even groot , of zelfs tijdens deze pandemie , alleen maar groter ... Sinds begin dit jaar heeft men dan beslist om 3 keer per week een middagmaal klaar te maken in het kindertehuis ( op ma -woe en vrij ) dat dan door de kinderen kan worden afgehaald ( take away ). Lijkt een kleine hulp maar is zeker en vast voor de vele arme gezinnen met soms 4-5 kinderen meer dan welkom ...Alleenstaande moeders , kinderen zonder ouders die bij andere familieleden wonen enz ... Mucha mucha pobreza ...En de pandemie heeft het voor vele families nog veel erger gemaakt ... Leven met een groot gezin in een klein ' huisje' , soms zonder elektriciteit , water of wc....
Zoals altijd werd ik hartelijk ontvangen door hermana Silvia die de leiding heeft hier in het Belgische kindertehuis Amigo Negro José. Ook wel een ' ontsmettende ' ontvangst . Moet eerst met mijn voeten op een ontsmettende dweil gaan staan .. dan op een droge dweil om vervolgens een draaike rond mijn as te maken om helemaal met alcoholspray ' ontsmet ' te worden :-) . Maar goed , beter maar voorzichtig zijn ... ;-)))
Samen met Maritza en Sonia maak ik het middagmaal klaar. Vandaag is het : arroz a la valenciana. Groenten kuisen en logistieke ondersteuning ( afwassen dus :-) ).Eigenlijk zijn Marit en ik de ' ayudantes' ( helpers ) en Sonia de kokkin .. Tussendoor genieten we van een belgische capuccino en chocolaatje.
Vanaf 12u30 komen de kinderen dan naar de voordeur van het kindertehuis , met hun eigen 'olla' ( kookpot) of ander recipiënt om hun ' almuerzo' ( middageten ) op te halen . Kookpot en kinderen worden ook met alcoholspray ' ontsmet' .
Ik bekijk heel het gebeuren vanuit een zeteltje in de inkomhal . Een aantal kinderen herkennen mij nog uiteraard en Maritza vraagt hen om mij te begroeten met een vuistje ( à la corona ).Heel grappig als één van de kinderen het wat verkeerd verstond ' da un puñete ' en mij een stomp ( je ) in mijn maag geeft in plaats van een vuistje ...hahahahaha
Nadat alles is afgehaald, eten we samen nog almuerzo , wordt de keuken opgeruimd en keer ik huiswaarts . Na een babbel en glaasje frisdrank ga ik nog even langs bij Gilbert Pauwels in het oblatenhuis om rond 18u terug huiswaarts te keren . Om 19u krijg ik dan nog bezoek van Melany , die een kadootje van haar padrinos in België komt ophalen ...Nadien nog lange tijd getypt aan mijn vorig verslag ;) om wederom doodmoe mijn bed in te duiken .. Mijn slaapritme is nog niet wat het moet zijn ....
Want dinsdagmorgen weeral vroeg wakker en niet zo goed geslapen . Maar goed , na het ontbijt wandel ik te voet naar CEPA om daar bij iedereen goedendag te zeggen . Na 10 jaar ken ik de meeste mensen daar al redelijk goed , en zij mij ook uiteraard.
Nog even naar de markt om wat brood te kopen , nog even naar de ' supermercado' om al een aantal dingen te kopen om hier thuis te koken de komende week ( weken ). Almuerzo en casa ( middageten thuis ) en na korte siesta ben ik om 14u30 afgesproken met Ider en Miguel om met hen naar Chusaqueri te gaan .. één van mijn lievelingsplekjes hier in Oruro intussen .. een zalige rust daar ...
Bezoekje aan Frans Pauwels ( jaja , ook familie :-) ) die het grootste deel van zijn tijd in Chusagueri woont . Een koffietje , een babbeltje en ook voor hem pakjes vanuit België en wat brood dat ik voor hem kocht..
Daarna volop genieten tussen de boompjes en de bloemen van Chusaqueri... Heel droog is het ...het zou dringend wat moeten regenen .. Maar intussen geven we elk boompje water met een tuinslang .. Miguel en Ider zijn intussen ook echte vrienden geworden ... Voor hen had ik vanuit België een hart uit chocolade meegebracht met foto en de tekst : amigos para siempre ... Content waren ze uiteraard ... Maar tzijn zo'n toffe mannen en harde werkers ....Rond 18u keren we huiswaarts ... nog even goedendag zeggen bij Gilbert in het oblatenhuis , nog even langsgegaan bij Monica die savonds een klein snackrestaurantje openhoudt waar kip , silpancho en salchipapas wordt verkocht . Ja, en ik val in herhaling ..maar weer ben ik om 21 u in mijn bed gekropen en als een blok in slaap gevallen ...Maar heel goed geslapen deze keer ..
Op woensdag smorgens weer naar het kindertehuis om mee te helpen koken . Una sopa con quinoa con pan .
Een soep met quinoa en veel groenten en broodje. In de loop van de voormiddag trakteert hermana Silvia ons met ' salteñas' en fruitsap ..En niet lang daarna voel ik dat mijn maag langzaam begint te ' protesteren' .. Ik eet weinig tot niets van de nochthans lekkere soep en besluit na de afwas en opruim huiswaarts te keren en mij op bed te leggen . En ja , mijn maag bleef protesteren ....en ja ik had ' prijs ' .... wat later op de avond belandt mijn hele maaginhoud in het toilet :((( ( waar ik eigenlijk al de hele tijd zat op te wachten ) ..De ganse nacht toch redelijk kunnen slapen maar toch regelmatig ook naar toilet ... want ook mijn darmen protesteerden ... :-).
Donderdag werd dus een dagje thuis dicht bij een toilet... tot alle ' naweeën ' verdwenen waren.
In de namiddag kreeg ik wel kort het bezoek van mijn petekind ( ahijado ) José....José verbleef ook jaren in het kindertehuis en heeft mijn hart gestolen vanaf de eerste moment dat ik hem zag .. Nu woont hij bij een oudere zus en haar gezin ...maar ze hebben het zeker en vast ' niet breed' .. Hij schreef mij smorgens dat hij niet voldoende verf had om zijn huiswerk af te maken ... en of ik hem wat verf kon bezorgen ... De meeste scholen zijn hier in Oruro dus ook al gesloten sinds vorig jaar maart 2020... en de kinderen volgen afstandsonderwijs .... Maar je kan je voorstellen , waar sommige kinderen amper eten genoeg hebben ...en in heel armoedige omstandigheden moeten leven .. het niet vanzelfsprekend is dat zij beschikken over een gsm , tablet of laptop om virtuele lessen te volgen ... Veel kinderen zullen toch een grote achterstand oplopen ...
Maar , omdat ik dus zelf niet van huis wou /kon had ik José gevraagd om tot hier te komen en heb ik hem wat centjes gegeven om verf te kopen... en ook wat chocolaatjes natuurlijk .. Mijn klein Joséeke van 10 jaar geleden is intussen ook een flinke kerel geworden die volgende week 18 jaar wordt ...
Normaal had ik deze voormiddag ' una reunion' met alle profesoras van het schooltje voor kinderen en jongvolwassenen met beperking Ghislain Dubé...maar deze afspraak heb ik dus moeten verzetten naar volgende dinsdag ... Ook een namiddagje Chusaqueri met Ider en Miguel zat er niet in vandaag.
Ganse donderdag alleen maar water gedronken ... en wat crackers gegeten ...
Maaar vrijdag was ik alweer ' alive and kicking ' hoor ... nog wat opletten wat ik zou eten of drinken , maar voor de rest .... een heeeeeeeeel pak beter .
In de voormiddag weer naar het kindertehuis waar ik hielp om het almuerzo te bereiden : frito de zanahoria con arroz. Deze keer had ik mijn eigen kleine aardappelmesje meegenomen om alle groenten fijn te snijden :-) want hier gebruiken ze meestal echt wel heel grote messen ,maar voor mij niet zo praktisch ...
Hermana Silvia trakteert weer met salteñas , maar deze keer laat ik ze aan mij voorbijgaan , want ik geloof dat het de salteña was die mijn maagdarmstelsel wat overhoop haalde ... Ik hield heb bij water en crackers dus ..
sNamiddags naar huis ...siesta...nog even op bezoek bij Gilbert en savonds gewoon thuis bij mijn familie ... wat lezen , wat internetten . wat haken ... en slapen :-).
Gisteren zaterdag , smorgens hier wat geholpen in huis met poetsen en smiddags waren Monica en ik uitgenodigd bij Patricia en haar gezin ... Patricia ken ik ook al sinds 2011.... sinds mijn allereerste bezoek aan Bolivia .Chicharron hebben we gegeten , een typisch gerecht van Cochabamba .. Veel gelachen en gebabbeld ( weeral ) en pas om 18u30 huiswaarts gekeerd ... waar we nog een gezellige avond hadden met de familie ...
Zo .. tot hier dan toch maar weer mijn ' belevenissen ' en ervaringen ... Een verblijf met ' weinig tot geen kinderen' deze keer ...heel spijtig ...maar niks aan te doen .. Ik probeer te genieten van al wat op mij afkomt ... en van de ' me -time '